Związek dwojga ludzi to świętość i misterium. Miejsce, gdzie rodzi się nie tylko miłość, ale przede wszystkim nowe życie oraz wzajemne spełnienie. Co jest ważne i co sprawia, że on i ona mogą być razem oraz wzajemnie wzrastać? Popatrzmy na ten temat z perspektywy systemowej.
Kiedy mężczyzna i kobieta decydują się być razem, wnoszą do nowego związku wszystkie wzorce zachowania, jakie otrzymali od swoich rodziców. W ten sposób w nowej relacji spotykają się dwa różne światy, bywa, że bardzo odmienne. Kiedy któreś z partnerów za wszelką cenę stara się przeforsować swój pierwotny model, jako ten właściwy i najlepszy do naśladowania w nowo powstałej relacji, stawia się wyżej od partnera i jego rodziny. Trudno jest wtedy iść ramię w ramię przez życie, a w szczególności trudno jest wspólnie wychowywać dzieci. Dlatego ważne, aby partnerzy na podstawie tego, co wynieśli ze swoich rodzinnych domów, wspólnie ustalili wzorce, które będą funkcjonowały w ich relacji. Stworzyli własny model poglądów, który będzie funkcjonował w nowym systemie.
Aby związek się udał, musi dojść do pewnego rodzaju rezygnacji. Bardzo często na nieświadomym poziomie poszukujemy partnerów podobnych do naszych rodziców. Dlatego też mężczyzna w nowej relacji potrzebuje zrezygnować ze swojego pierwszego wzoru kobiety, jakim jest jego matka, a kobieta potrzebuje zrezygnować ze swego pierwszego wzoru mężczyzny, jakim jest jej ojciec. Tylko wtedy on i ona mogą stać się w pełni dojrzali do stworzenia związku. Żaden partner nie zastąpi nam rodzica, którego być może z różnych względów zabrakło nam w dzieciństwie. Jeśli kobieta wierzy, że mężczyzna da jej wszystko to, czego nie otrzymała od ojca, stawia się w pozycji dziecka, z oczekiwaniami, których żaden partner nie będzie w stanie spełnić. Również żadna partnerka nie wypełni braków, jakie miały miejsce w relacji między matką a synem. Związek partnerski może trwać i rozwijać się tylko wtedy, kiedy traktujemy partnerkę/partnera na równi ze sobą i zachowujemy się w dorosły sposób.
Kobieta i mężczyzna różnią się od siebie nie tylko fizycznie, ale przede wszystkim pod względem tego, co mogą wnieść do wspólnej przestrzeni. Tych dwoje wzajemnie siebie potrzebuje, aby stać się całością i stworzyć przestrzeń dla przyszłej rodziny. Aby związek mógł wzrastać, pomiędzy partnerami musi zachodzić wymiana oraz równowaga w braniu i dawaniu. Jeśli jeden z partnerów zabiega o relację, daje coś od siebie i wnosi swoje jakości do związku, drugi również powinien to robić. Cegiełka po cegiełce, dbając o siebie nawzajem, budujemy relację partnerską. Wzajemna pomoc oraz obdarowywanie się sprawiają, że razem wzrastamy.
Związki na życiowych zakrętach oraz po trudnych doświadczeniach wymagają szczególnej uwagi i większego zaangażowania, aby było możliwe odbudowanie tego, co zostało utracone. Ogromna trudność w byciu razem może się pojawić, kiedy jedno z partnerów traci kogoś bliskiego. Umiera matka, ojciec, rodzeństwo lub dziecko albo para zdecydowała się na aborcję. Wówczas w wielu przypadkach szczególnie kobiecie trudno jest pozostać w pełni obecną w związku. W głębi duszy na nieświadomym poziomie może podążać za utraconą osobą. Często w przypadku straty dziecka kobieta odsuwa się od mężczyzny lub zaczyna go traktować jak dziecko, aby wypełnić powstałą pustkę. W takich sytuacjach dochodzi do kryzysu i mężczyzna może zacząć poszukiwać spełnienia na zewnątrz. Ważne jest wtedy, aby świadomie przeżyć stratę. Szczególnie jest to istotne w przypadku aborcji, gdyż po niej często dochodzi do rozłamu pomiędzy partnerami.
Bywają również sytuacje, kiedy partnerzy uwikłani są w losy innych członków swojej rodziny, którym nie było dane spełnić się w relacji partnerskiej. Podczas pracy metodą ustawień systemowych często ukazują się nieuświadomione dynamiki agresji kobiet wobec mężczyzn, które w czasach wojny, kiedy ich mężowie walczyli i ginęli, musiały same dźwigać ciężar życia. Tego typu uwikłanie oraz lojalność systemowa mogą sprawiać, że identyfikując się z kimś, kto miał tak trudny los, powielamy schemat niemożności bycia w relacji partnerskiej.
A jeśli mimo wszelkich starań związek się kończy, bardzo ważne, aby pomimo bólu rozstania oraz trudnych emocji pozostać we wzajemnym szacunku do siebie. Warto popatrzeć na to, co było nam dane razem przeżyć, z wdzięcznością. Kiedy sobie nawzajem podziękujemy za to, co było – nawet w przypadku rozpadu małżeństwa – i wspólnie weźmiemy odpowiedzialność za dzieci oraz ich wychowywanie, wówczas staniemy się wolni i nie obciążeni. Tylko wtedy możemy iść dalej i mamy szansę na stworzenie nowej relacji, ponieważ więź, która powstała we wcześniejszym partnerstwie działa na nas pomimo rozstania i utraty miłości. Warto więc zadbać o harmonię, gdyż tylko w takim przypadku pojawia się przestrzeń na nowe partnerstwo w naszym życiu.